Die glimlach? Niet het hele verhaal!

“Als jij binnenkomt, komt er ook echt iets binnen. Je bent niet te missen.” Ze glimlachte erbij. “Je bent geen grijze muis. Je maakt een grap, een praatje, je doet je werk, schakelt snel en staat voor mensen klaar. Maar mensen zien vaak niet wat het jou kost. Hoeveel energie het vraagt. Hoe je jezelf soms voorbijloopt en wegcijfert.” “Is dit een compliment?” vroeg ik, half lachend en een beetje onzeker.

Wat schuilt er achter de glimlach

Soms ontmoet je iemand die dwars door je heen kijkt. Die voorbij je buitenkant kijkt, ook al zou je die het liefst nog even verbergen. Ik geef het toe: dat vind ik spannend. Want mijn vrolijke, lachende houding is vaak mijn overlevingsstrategie, zeker als ik dicht bij mijn grenzen zit. En toch… juist die mensen hebben we nodig. Mensen die mild kijken, zonder oordeel. Die niet tegenover je gaan zitten, maar naast je. Die vragen hoe het echt met je gaat, en checken of jouw uitgesproken ‘goed’ op de vraag ‘Hoe gaat het met je?’ ook echt klopt.

Misschien is dat wel het mooiste cadeau dat je kunt krijgen: gezien worden zoals je werkelijk bent. Niet de versie die alles onder controle heeft, maar de laag daaronder. Kwetsbaar, soms moe, soms zoekend. Ja, dat voelt ongemakkelijk. Maar tegelijk ook bevrijdend. Want als iemand je herkent in je kwetsbaarheid, ontstaat er ruimte om jezelf opnieuw te ontmoeten.

Waarom wij elkaar nodig hebben

Misschien is dat waarom we elkaar zo nodig hebben. Niet om elkaars masker te bewonderen, maar om samen de moed te vinden het af te zetten. Om te ontdekken dat je niet altijd sterk hoeft te zijn. Dat je niet altijd hoeft te presteren of te pleasen. Dat je gewoon mag bestaan, precies zoals je bent.

En eerlijk? Misschien schrijf ik dit vooral voor mezelf. Want dat is misschien nog wel krachtiger dan altijd de lachende, de regelaar of de doorzetter zijn. Dus laat vandaag eens iemand dichtbij komen. Wie weet wat dat oplevert.

Wanneer je jezelf toestaat om even niet ‘aan’ te staan, gebeurt er iets bijzonders. In dat stilvallen, in dat zachte toegeven aan wat er werkelijk in je leeft, ontstaat verbinding. Niet alleen met de ander, maar ook met jezelf. Je hoeft dan niets uit te leggen of te bewijzen. Je mag simpelweg zijn.

Dat vraagt oefening. Vertraging. Aandacht. En soms ook lef, om even niet de eerste te zijn die een grap maakt of de stilte vult. Maar juist in die stilte kun je voelen wat je anders misschien mist. Hoe het echt met je gaat. Wat je nodig hebt. Waar je verlangt naar rust, steun, of gewoon even niets hoeven.

We leven in een wereld die snelheid beloont en zichtbaarheid viert, maar het zijn vaak de stille momenten waarop je echt tot leven komt. Waarin je merkt: ik ben genoeg. Ook zonder die glimlach. Ook zonder die lijst met prestaties. Ook als ik even niet weet waar ik naartoe ga.

Mag het ook zacht zijn?

Dus aan jou, die altijd voor anderen klaarstaat: wie staat er eigenlijk voor jou klaar? En aan jou, die vaak sterk moet zijn van jezelf: mag het ook eens zacht zijn? Mag je gewoon zijn. Zonder iets te moeten oplossen?

En misschien… is dat precies waar onze echte kracht ligt.