Christelijk geloof,  Inspiratie,  Single

Het is toch maar Moederdag?

Een eenvoudige opmerking die ongemerkt meer pijn kan doen zonder dat je het doorhebt. Aanstaande zondag is het Moederdag. Je hoeft bijvoorbeeld maar een supermarkt of een drogisterij binnen te lopen en je kunt er niet omheen. Net zo goed dat het volop zichtbaar is op diverse social media kanalen. Scrol maar eens door Facebook of Instagram. De advertenties, de stories en post over Moederdag komen je tegemoet. Van perfecte moederdagcadeaus tot artikelen over en voor moeders. De algoritmes die onder deze platforms liggen doen volop hun werk. Dat is de commerciële kant van Moederdag.

De andere kant

Het is zondag inderdaad maar Moederdag alleen voor een groep vrouwen is het niet alleen maar Moederdag omdat het raakt aan een verlangen die om welke reden dan ook niet vervuld is. Zelf moeder worden. Maar ook confronterend voor vrouwen die hun kind zijn verloren en dus niet langs komt op Moederdag of vol trots op zondagochtend een eigen gemaakt kunstwerk tevoorschijn tovert. Het geldt net zo goed ook voor kinderen die niet meer bij hun moeder langs kunnen gaan omdat ze overleden of omdat de relatie verbroken of verstoort is. Er is een hoop stil verdriet.

Ongewenst kinderloos

Ik heb getwijfeld of ik er een blog over zou schrijven. Toch zit ik nu achter mijn laptop omdat ik merk dat het fenomeen Moederdag dit jaar toch wat met mij doet en om een bepaalde taboe te doorbreken. Ik kan alleen schrijven over mijn eigen proces, mijn eigen beleving. Ik ben dankbaar dat ik mijn eigen moeder nog heb. Tegelijkertijd zit ik ook, als het om het moederschap gaat, in een los laatproces. Ik had op mijn 16e niet gedacht dat ik nu geen moeder zou zijn. Nu ik dit jaar 40 word en nog single ben realiseer ik mij al te goed dat de droom over een groot gezin een droom zal blijven. De kans dat ik ooit moeder ga worden wordt steeds kleiner. Het is lastig uit te leggen maar eigenlijk is het afscheid nemen van iets wat je niet hebt. Juist nu Moederdag zo prominent aanwezig is doet dit meer pijn.

Ongewenst kinderloos. Of je nu wel of geen partner hebt, het is een stil verdriet waarin onze maatschappij en ook in de kerk weinig aandacht voor is. Het wordt niet echt besproken of benoemd. Daar ben ik mij vroeger ook eigenlijk nooit zo bewust van geweest. Doordat het mij nu raakt, valt het mij op. Misschien denk je wel: ´Er zijn toch mogelijkheden om alleen aan kinderen te beginnen waarom onderzoek je dat niet?´ Natuurlijk is dat ook weleens vluchtig door mijn hoofd geschoten, net zoals pleegzorg en adoptie maar dat is voor mij niet de weg.

Het is een grote stap om het te delen

Je kunt natuurlijk niet aan de buitenkant zien of iemand met iets worstelt tenzij het wordt gedeeld. We leven allemaal zo in onze eigen bubbels. Logisch ook want je kunt gewoon niet alles weten of met alles en iedereen rekening houden. Dat snap ik ook. Ik hoop ook dat, wanneer je dit leest, mij of andere mensen die hierin zoekend zijn niet uit de weggaat. Dat je af en toe even verder dan je eigen bubbel, je eigen leven kijkt. Ik heb het er ook weleens met vriendinnen over en dan zeg ik vooral ook: vertel wat je bezighoudt, waar jullie druk mee zijn en daar hoort het hele gezin bij. Ook de kinderen want als we dat al niet meer met elkaar kunnen delen dan wordt het misschien nog wel eenzamer. Inclusiviteit maakt vriendschap, relaties alleen maar mooier.

Alleen het is ook een grote stap om het te delen. Voor mij ieder geval wel omdat het ergens ook wel als iets beladen voelt. Het enige wat ik wil zeggen, heb ook oog voor de andere kant. Geef wanneer je vrienden of familieleden hebt die hier mee te maken hebben de ruimte om, als ze hun verhaal willen vertellen, het te delen. Gewoon luisteren. Durf het te benoemen. Ook of misschien wel juist in een gemeenschap als de kerk. Dat dit stille verdriet ook in het leven van mensen speelt. Ik ben niet zielig. Dit zijn alleen de rafelranden van mijn leven en ik weet dat ik hierin niet de enige ben.

Wat kan ik doen?

Toch zit het in ons mensen om wat te willen doen. Te zorgen voor de ander en dat is super mooi! Het enige wat ik je mee wil geven is, zie het als een groot voorrecht als je zondag een eigen gemaakte knutsel mag uitpakken. Dat je af en toe op je kinderen kan mopperen of dat je mag juichen aan de kant van het zwembad als ze afzwemmen voor hun zwemdiploma. Dat je trots bent als je kind haar eerste stappen zet of zich ontwikkelt tot een fijn jong volwassene die het leven ontdekt. Dat je als opa of oma mag oppassen op je kleinkinderen.

Praktisch? Stuur de komende dagen eens een berichtje, een kaartje naar vrienden of familieleden die Moederdag een lastige dag vinden. Neem het, als je gelooft, mee in je gebed. Niet alleen voor als ze (nog) geen moeder zijn maar ook als ze hun moeder of kind moeten missen in welke vorm dan ook. Gewoon om te laten weten dat je aan ze denkt. Ik weet zeker dat dit hartverwarmend voelt en dat ze dankbaar zijn dat je hun ziet.

Ik wens je een mooie Moederdag!

Warme groet, Maaike

20 Comments

Laat een reactie achter