Geef jij iemand de ruimte? Gun jij jezelf een kans?

De eerste weken na de zomervakantie zitten erop. Ik weet niet hoe het voor jou is maar allerlei activiteiten buiten mijn werk zijn ook al achter de rug. Sport is weer begonnen, de eerste bijeenkomsten doordeweeks in de kerk zitten erop en het lijkt altijd dat in de maand september mijn agenda voller is dan normaal. De avonden worden korter, we kruipen langzaam naar de herfst toe en pakken ondertussen nog een paar laatste nazomerdagen mee.

Ik ben onmisbaar

Het zijn voor mij ook momenten van wat nu. Wat staat er de komende maanden op de planning. Wat ga ik wel doen. Wat niet en hoe zorg ik dat ik daarin dichtbij mijzelf blijf. Ik heb namelijk wel eens de neiging om meer vanuit de ander te denken dan vanuit mijzelf terwijl ik ten diepste nooit kan weten wat de ander denkt. Het kan maar zo dat ik denk hij of zij het fijn vindt als ik dit of dat doe terwijl soms achteraf blijkt dat het niet zo was. Daarnaast kan een factor van FOMO (fear of missing out) meespelen of zelfs een beetje grootheidswaanzin van dat ik onmisbaar ben. Onzin natuurlijk want of we het nu leuk vinden of niet wij zijn allemaal misbaar. We kunnen echt wel een activiteit overslaan of niet doen.

Misschien heb je dat wel eens in je werk. Dat je denkt als ik die taak niet meer doe of die verantwoordelijkheid niet neem dan loopt alles in de soep. Dan doet niemand het. Wat moeten ze zonder mij. Alleen als ik naar mijzelf kijk en steeds dingen oplos, aanpak of wat dan ook voordat de ander überhaupt de kans krijgt om het op te lossen of er zelfs aan te beginnen. Dan is het niet zo gek als ze er helemaal niet meer aan gaan beginnen terwijl ik mij er dan aan ga irriteren. Met andere woorden ik heb zelf een situatie gecreëerd waar ik het meest last van heb. Alleen ik ben degene die de situatie kan veranderen. Allereerst door soms tot tien te tellen, door even op mijn handen te blijven zitten, een kop koffie te halen en het niet gelijk op te lossen en mij niet te irriteren. Door gewoon de ander de ruimte te gunnen en ontdekken wat er gebeurd. Er staat namelijk altijd iemand op. Misschien niet op mijn gewenste tempo of op mijn manier maar het gebeurd. Ja dat is een uitdaging. Voor mij ieder geval wel.

Ik ben misbaar

Maar draai het ook even om. Als ik of als jij regelmatig voor je gevoel ‘de kastanjes uit het vuur haalt’, je daar aan stoort, eigenlijk niet prettig bij voelt ga je eigenlijk over je eigen grenzen heen. Daarnaast wordt je er geen leuker mens van. Nu gebruik ik werk als voorbeeld maar dat kan natuurlijk net zo goed in een familiesituatie of in vrijwilligerswerk zijn. Zoek waar jou talenten liggen, wat je graag doet. Natuurlijk in je werk moet je soms ook iets doen wat niet je voorkeur heeft, alleen laat het niet de overhand krijgen.

Een ander voorbeeld is vrijwilligerswerk. Wanneer je in beeld bent, weten mensen je te vinden. Ze weten wat je goed kan of wat je laat zien. Dat wil niet betekenen dat je alles leuk vind en dus maar mee door moet gaan of ja tegen moet zeggen. Je mag altijd jezelf blijven uitdagen met waar je blij van wordt en energie van krijgt. Hou je van kastanjes uit het vuur halen dan vooral blijven doen maar doe het niet omdat je denkt dat je onmisbaar bent of dat jij de enige bent die het kan. Blijf altijd in contact met je omgeving. Als irritatie of frustratie toeneemt bespreek het. Misschien is het tijd om dingen los te laten of een gesprek met je leidinggevende aan te gaan. Door het te benoemen gun jezelf ook ruimte om je te ontwikkelen, te groeien en dichtbij jezelf te blijven. Daarna kun jij eerlijk kiezen of je iets anders wilt, ergens mee wilt stoppen of dat je er vrede mee hebt en de situatie, de dingen accepteert zoals ze zijn. Een uitdaging? Zeker weten! Voor mij ieder geval maar wel de moeite waard. Je zult mensen oprecht verbazen en jij kan jezelf recht in de spiegel aankijken.