Ik dacht dit moet ik zelf kunnen

Mijn fiets staat op zijn kop in de schuur. Er zit een scheur in mijn buitenband en er moet een nieuwe om. Iets wat ik zelf wel kan, begon ik enthousiast. Twee uur later en een hoop frustratie en lawaai uit mijn schuur verder is de status dat de band van mijn achterwiel is maar dat er nog geen nieuwe op zit. Het appeltje eitje gevoel toen ik er aan begon is acuut verdwenen en ik kan jammer genoeg even niemand de schuld geven voor mijn eigen, zo van tevoren goed bedachte idee. Ik dacht: dat doe ik wel even en vooral dit moet ik zelf kunnen.

Altijd zelf als eerst in beweging

Pas vroeg iemand aan mij: ‘Wat vind jij lastig aan single zijn?’ Nou dit is één van die dingen. Dat ik altijd zelf in beweging moet komen als ik hulp nodig heb. Natuurlijk dat geldt ook wanneer je een relatie hebt, als je niet bespreekt wat je dwars zit of nodig hebt, kan de ander het niet weten. Los van of de ander het begrijpt. Ook in een relatie kun je het gevoel hebben dat je alles alleen moet doen of kun je eenzaam voelen.

Wat ik soms lastig vind is dat ik in alles zelf in beweging moet komen. Ook wanneer ik moe ben, moet ik zelf eten koken, mijn huishouden doen et cetera. Wanneer ik ergens mee zit moet ik zelf de telefoon pakken om iemand te bellen. Er is niemand die zegt: ‘Zal ik even koffie voor je maken? Blijf lekker op de bank zitten, ik regel het wel.’ Of wanneer je na een dag werken thuiskomt de simpele vraag stelt hoe je dag is geweest. Het is relaxt met een bord eten op schoot voor de buis maar samen eten vind ik eigenlijk nog gezelliger. Die gezelligheid kan ik, kunnen wij ook op andere manier opzoeken. Door bijvoorbeeld regelmatig met een vriend of vriendin te eten, kookclubs, sport. Vul het maar voor jezelf in.

Stukje karakter

Los van of je single bent of een relatie hebt, speelt ook een stuk karakter hierbij een rol. Deze week zat ik met corona thuis en toen collega ‘s, familie en vrienden dit hoorden kwamen er regelmatig apjes en telefoontjes om te horen hoe het ging en of ik nog boodschappen nodig had. Ik werd niet vergeten. Toch vond ik het toen lastig om hulp te vragen. Terwijl ik het ook fijn vond om mensen te spreken of even op afstand aan de deur te zien. Mijn wereld werd deze week nog kleiner omdat ik geen dagelijkse contacten had van mijn werk, niet kon sporten of überhaupt zelf boodschappen doen. Het bevestigde maar weer eens dat ik graag onder de mensen ben. Ik ben geen introvert en ook niet direct extravert maar ambivert. Een mix van beide. Ik heb geen moeite om een dag alleen te zijn maar daarna heb ik ook wel weer behoefte aan contact. Daarnaast heb ik ook het karakter dat hulp vragen niet bij voorbaat bovenaan het lijstje heeft staat. Ik doe het graag eerst zelf. Ik wil daarnaast mensen ook niet tot last zijn. Dus het heeft iets dubbels. De ene kant soms balen dat ik zelf altijd als eerste in beweging moet komen, niemand die mij direct afremt of aanmoedigt en aan de andere kant het eerst zelf willen proberen en geen hulp willen of durven vragen. Herkenbaar?

Durf te delen

Ik vind dit soms best ingewikkeld. Het voelt of ik mijzelf soms vastdraai. In mijn eigen gedachten, eigen acties en het niet uitspreken wat ik nodig heb. Soms wordt dat nog versterkt door goed bedoelde opmerkingen als God heeft echt een mooi plan met jou. Dat jij nog alleen bent daar snap ik helemaal niks van. Ik ook niet is tegenwoordig dan mijn respons. Dit soort opmerkingen, hoe goed bedoelt ook voelen dan als enorme dooddoeners en ja wanneer ik iets wil bereiken, als jij iets wilt bereiken moeten wijzelf in beweging komen. Mensen bellen niet zomaar aan. Het staat niet op onze voorhoofden waar onze behoeften liggen. Als je gelooft voel dan ook de ruimte om wat je bezig houdt telkens in gebed te brengen. Dat wij allemaal geen kant en klare antwoorden krijgen, dat ons leven niet maakbaar is zoals wij zelf willen is de realiteit van het leven en de gebrokenheid van het leven.

Durven zijn wie jij bent

Mijn fiets staat al ruim een week op zijn kop in de schuur, wachtend op een nieuwe band en ik ga hulp vragen. Een week quarantaine doet mij weer beseffen dat ik een rijk mens ben met lieve mensen om mij heen. Ook al heb ik regelmatig het gevoel dat ik altijd zelf in actie moet komen, mensen staan daarna altijd klaar. Dat heeft niks te maken met wel of niet single zijn. Het durven uitspreken van wat je nodig hebt. Is een levenslange uitdaging. Ik zal vast nog regelmatig een actie doen wat achteraf niet zo handig was en ook dat heeft niks met single zijn te maken maar met mijn karakter. Hoe Gods plan met mijn leven is en hoe zijn plan er voor jou uitziet, ik weet het niet. Ik ga het met zoveel mogelijk vertrouwen tegemoet inclusief hobbels, de nodige frustraties maar ook genietend van de mooie momenten en alles wat het leven brengt. Het gaat niet zozeer om single zijn, gaat om te durven zijn wie jij bent en dat heeft niks met je relatiestatus te maken.