Vind jij jezelf goed genoeg?

Ben jij blij met jezelf? Met alle eigenschappen die je in je hebt? De mooie en de minder fraaie? Als je in de spiegel kijkt denk je dan, ik ben een leuk mens? Of is het de andere kant. Poppen er wel eens stemmetjes op waarmee jij jezelf klein maakt, lelijk maakt of pijn doet? Dat je opmerkingen van mensen incasseert die je eigenlijk dood ongelukkig of verdrietig maken? Ik kom bij dit soort vragen telkens terug bij één vraag: “Vind ik mijzelf eigenlijk wel goed genoeg?”

Neem jij jezelf serieus?

Als mensen in mijn omgeving bijvoorbeeld zeggen dat ik een leuk mens, zorgzaam of betrokken of niet begrijpen waarom ik nog alleen ben wil het niet altijd zeggen dat het bij mij binnenkomt. Dat ik het aanvaard. Dat ik er hetzelde over denk. De ene keer wel maar een andere keer niet omdat het ook gaat om houden van mijzelf. Mijn eigenwaarde. Met alles er op en er aan. Hoe ik op dat moment in mijn vel zit. Misschien herken jij je er in.

Bij mij gaat het bijvoorbeeld om het houden van mijn lichaam met die extra kilo’s in plaats van boos en gefrustreerd zijn op die teveel kilo’s. Ik kan er wat aan doen zonder mijzelf daar gelijk bij af te branden. Te zeggen dat ik een dikke pad ben en ja dat komt wel eens voor. Een ander voorbeeld is het houden aan mijn eigen grenzen en dat ook durven te benoemen in plaats van mensen er telkens overheen laten gaan. Mijzelf daarin serieus nemen. Op komen voor mijzelf. Dat kan zijn in een opmerking die mij op dat moment raakt of het afzeggen van afspraken die voor mij wel belangrijk zijn. Als ik mijzelf niet zie, als ik jij jezelf niet ziet, niet serieus neem dan doet het een ander ook niet.

Houden van jezelf is voor mij is niet hetzelfde als egoïstisch zijn. Dat iedereen maar aan jou wensen en eisen moet voldoen. Dat iedereen maar met jou mee moet bewegen. Dat je denkt, ik eerst en dan de rest. Het gaat om respect hebben voor jezelf en voor elkaar. Jezelf niet onnodig klein of onzichtbaar maken. Je anders voor doen dan je bent. Heel eerlijk, ik betrap mijzelf er wel eens op. Soms vaker dan mij lief is. Niet altijd. Ik sta ook wel eens voor de spiegel en zeg ik tegen mijzelf, je ziet er goed uit, je bent een leuk mens. Of in mijn werk. Dat ik een stuk lees of mijn eigen creativiteit terug zie en denk: dat heb je eigenlijk knap gedaan. Zo dat zit goed in elkaar of ik ben er eigenlijk best wel heel trots op.

Accepteer het compliment

Ik weet niet hoe het bij jou zit maar ik heb best nog wel eens de neiging om overal het woord maar achter te zetten. Een compliment klein te maken of als iemand over mijn grenzen gaat het goed te praten in mijn hoofd. Alleen daarmee maak ik het compliment kapot. Als het om teleurstelling gaat, doe ik mijzelf onnodig pijn. Neem ik mijn eigen grenzen niet serieus. En dat beste mensen, is een hele grote uitdaging. Een levensles die de laatste tijd in allerlei gesprekken, telkens naar voren komt. Dat ik eigenlijk heel vaak mijzelf niet goed genoeg vind om een compliment te accepteren of een teleurstelling te slikken zonder te benoemen wat het met mij doet. Dat ik dan eerder weg bagatelliseer. Ik weet niet hoe jij dit doet. Misschien ben je er een kei in om van jezelf te houden, jezelf goed genoeg te vinden, het accepteren van complimenten. Dan ben ik benieuwd of je nog een wijze les voor mij hebt.

Jij bent goed genoeg! Ik ben goed genoeg!

Ondertussen werk ik aan het respecteren van mijn eigen grenzen. Accepteer ik het compliment en slik ik de maar in, zeg ik vaker tegen mijzelf in de spiegel je bent een leuk mens. Je bent oké. Jij bent genoeg om van te houden en bewandel ik mijn eigen pad. In alle kleine dingen, wat mensen er ook van vinden en ga ik beter proberen te benoemen wat het mij doet. Als ik het niet benoem, kan een ander het tenslotte niet weten. Het is tijd om een paar muren af te breken. Ik ben goed genoeg! Jij bent goed genoeg!