Daar is die weer, de roze olifant

Er staat een roze olifant in de kamer. De roze olifant, een uitdrukking die je wellicht wel kent. Iets wat iedereen weet maar niet zegt. Een duidelijk probleem wat wordt genegeerd. Ik kan niet zo goed met roze olifanten omgaan. Misschien is het mijn nuchterheid gecombineerd met hoog gevoelig dat ik daar uitermate ongemakkelijk van word en toch kom ik ze de laatste tijd vaak tegen. Die roze olifanten. Je zult misschien denken waarom zeg je er dan niet van. Tja, daar zit nu net de crux want soms kan ik er gewoonweg niets van zeggen omdat het niet aan mij is. Bijvoorbeeld omdat het niet mijn rol, taak of juiste plek is. Of dan heb ik geprobeerd de roze olifant te benoemen maar de rest blijft het probleem negeren. Op dat soort momenten kan ik ook aan mij zelf gaan twijfelen. Zie ik het nu verkeerd. Dat is soms ook knap ingewikkeld.

Ik kwam ze tegen

Zoals geschreven ik kwam en kom ze tegen, die olifanten en het gaf genoeg stof om een blog te schrijven omdat ik het naast, bijzonder irritant, ook fascinerend vind dat ze er kunnen zijn. Wat maakt dat we ze met elkaar creëren. Op het werk, in families, op de sportvereniging, school, kerk etc. Natuurlijk soms moet je zo voor de lieve vrede gedogen maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het heel prettig vind als iemand direct communiceert en het gewoon benoemt. Geen schone schijn meer, niet meer voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal wat maar op herhalen staat aanhoren. Het is dan misschien even ongemakkelijk, het knettert wat of soms even heel hard maar die roze olifant is vaak gekrompen en heeft vaak zelfs de kamer verlaten. Je kunt je er soms ook niet van zijn dat je hem hebt gecreëerd.

Het zegt iets over mij dat ik het lastig vind om met die ongemakkelijkheid om te gaan. Ik hoor mijzelf dan praten en net doen of er niets aan de hand is maar wat kost dat een energie. Ik ben er wel maar totaal niet mijzelf. Alles is mij schreeuwt op dat moment: ‘Waar zijn wij met elkaar mee bezig”. Als de situatie het toe laat zeg ik het ook. Soms loop ik gewoonweg omdat het mij helemaal leeg zuigt. Toch probeer ik het vaker het te benoemen of te vragen: ‘Ligt het aan mij dat dit een ongemakkelijke situatie is?’ ‘Helpt het jou als je weet wat ik van de situatie vind?” Laat ik voorop stellen dat ik dat echt lastig vind en dat het ook vaak eerst een opeenstapeling is voordat ik het zeg en dan komt het ook vaak iets wat te direct uit. Oefening baart kunst denk ik dan maar. Pas was er wel ruimte in een gesprek waar iemand van alles deelde. Er stond een olifantje tussen ons is omdat wij allebei wisten dat we er verschillend instonden en staan. Toen stelde ik de vraag: “Helpt het jou als ik zeg wat ik er van vind?” Het antwoord nee, zeg het maar niet. Poef, weg was de olifant want de ander wilde het er niet over hebben maar we allebei er wel ruimte aangegeven en de olifant gezien.

Zit jij op die stamgast te wachten?

Wat als anderen olifanten creëren maar jij hebt geen idee waarom? Mensen die ongemakkelijk een beetje zitten te draaien. Je merkt aan alles, nu komt het. Je iets persoonlijks willen vragen maar het niet durven. Bang zijn om je te kwetsen, denken te persoonlijk te zijn. Het wel met andere over je hebben maar niet met jou praten. Een heel verhaal vertellen om de vraag mooi te verpakken. Laatst had ik het nog. Wat mij betreft, stop daarmee en vraag het gewoon. Vraag of je een persoonlijke vraag mag stellen, verpak hem niet in heel veel verhalen. Alleen accepteer het ook als iemand je vraag niet wilt beantwoorden of niet op je reactie zit te wachten. Dat mag ook.

Zullen we stoppen het elkaar zo lastig te maken? Zullen wij open en vriendelijk met elkaar omgaan? Niet gelijk ons oordeel klaar hebben en met elkaar te proberen te zeggen wat er is? Ja, dat is lastig en dat vind ik ook. Ik ben ook geen heilige. Het vraagt een omgeving waar het kan. Je moet je veilig voelen. Die veiligheid kunnen wij met elkaar maken. Als wij zelf niet starten door open, eerlijk en iets meer kwetsbaar te zijn dan blijft die roze olifant maar terugkeren en voor je het weet is het een vaste stamgast in je kantine, woonkamer, werk etc. en is die daar nog heel moeilijk weg te krijgen of vult de ruimte zich met meer en meer en voor je het weet geeft het een verstikkend effect. Worden relaties onherstelbaar beschadigd en zijn mensen hun echte zelf niet meer. Volgens mij is daar het leven te mooi voor en moeten wij dat met elkaar niet willen. Toch?