´Als ik naar uw broer kijk, zit het niet in de familie´

Met stomheid geslagen kijk van de arts naar mijn broer en weer terug. ‘Dan heeft u mijn vader en zus nog niet ontmoet’ reageert mijn broer scherp.

Het was vier jaar geleden in het ziekenhuis, in de spreekkamer van een cardioloog toen de arts deze opmerking naar mij maakte. Hij refereerde aan mijn gewicht. Hij had een terecht punt maar een mildere toon in plaats van de botte bijl was wat mij betreft meer passend geweest. Na diverse onderzoeken zat ik die dag in zijn spreekkamer voor de uitslag. De aanleiding om überhaupt een cardioloog te moeten bezoeken was al niet fijn en met toch de nodige zenuwen stapte ik de spreekkamer binnen. Zouden de onderzoeken duidelijkheid geven? Is mijn hart gezond? Vooraf aan de afspraak werd mijn bloeddruk gemeten en moest ik op de weegschaal. Ik had bewust één van mijn broers meegenomen want twee horen tenslotte meer dan één. De uitslagen waren goed, de klachten werden aan mijn gewicht gekoppeld. Dat ik te zwaar was, was ik voor de afspraak mij al volledig bewust. Eenmaal terug in de auto was ik nog steeds in shock. Ik zat op dat moment helemaal niet lekker in mijn vel en dat werd er ook niet beter op.

De opmerking bleef hangen

Het feit dat ik het moment en de opmerking zo na kan vertellen en ik mijzelf nog in de stoel zie zitten is denk ik veel zeggend. De opmerking was heel hard binnengekomen. Op dat moment was ik niet eens mentaal in staat om aan mijn gewicht te werken. De opmerking had een averechts effect want ik kwam namelijk nog meer aan. Tot één jaar later een vriendin tegen mij zei: ‘Zullen we weer gaan hardlopen?’ Ik hoorde mijzelf diverse redenen opnoemen waarom ik het juist niet zou moeten doen. Laat mijn lichaam mij niet in de steek. Ik ben veel te zwaar voor mijn gewrichten. Ik moet eerst zoveel kilo wegen. Ergens dreunde ook de opmerking van de arts nog na en ben ik toch begonnen. Heel rustig en had ik de trainer over mijn gezondheidssituatie verteld.

Gewoon beginnen

Het was voor mij dus eigenlijk gewoon beginnen. Met kleine stapjes. Doordat ik met een vriendin had afgesproken had ik een stok achter de deur. Ik bouwde het hardlopen rustig weer op. Het resultaat ik werd mentaal sterker en langzaamaan zag ik de weegschaal zakken. Ondanks af en toe een blessure ben ik niet meer gestopt met hardlopen. Het is voor mij het middel om mijn hoofd leeg te maken. Daarnaast ben ik ook gaan zoeken naar een manier van eten die bij mij past zonder dat het iets obsessief gaat worden. Geen shakes, repen of pillen maar een simpele voedingsapp met recepten en suggesties voor de maaltijden. Natuurlijk vlieg ik nog regelmatig uit de bocht en dat maakt dat het allemaal niet hard gaat en er soms gewoonweg weer aan komt. Het is vooral voor mij een kwestie van de draad weer oppakken en gewoon weer doen.

Ik ben dankbaar dat die vriendin mij ruim drie jaar geleden op sleeptouw heeft genomen en dat ik weer hardloop. Dat ik de rust in mijn hoofd vond om op een gezonde manier naar eten te kijken. Ook al stap nog regelmatig in een valkuil. Het blijft de juiste balans zoeken en een gezonde relatie met eten ontwikkelen. Totaal niet eenvoudig, een levenslange uitdaging. Eén ding heb ik wel geleerd, ook hierin moet je altijd heel dichtbij jezelf blijven en wanneer het kan en niet moet je eigen tempo bepalen.

Hoe vindt jij de balans tussen voeding, sport en je gezondheid? Heb je nog handige tips?