Inspiratie

Mag ik naast je op de bank komen zitten?

Gisteren wist ik het. Over dit onderwerp ga ik een blog schrijven om vervolgens vandaag niet meer te weten wat ik had bedacht. Wat de ene dag zo belangrijk leek, kan de volgende dag totaal verdwenen zijn. Nu is een onderwerp voor een blog natuurlijk iets kleins, maar is het eigenlijk niet met heel veel dingen in het leven zo? Dat je tijdens een discussie om iets vol in de emotie schiet en de volgende dag denkt waarom werd ik er zo boos om? Daar kunnen natuurlijk allerlei redenen aan vooraf zijn gegaan. Factoren die niets met de situatie te maken hadden. Misschien was je chagrijnig, moe of had je een vervelende dag achter de rug. Toch kan het ook door iets anders zijn gekomen. Het raakte je eigen normen en waarden, je kernwaarden, je grenzen. Als dat zo is, dan ben je het de volgende dag vaak nog niet vergeten.

Wat als je dit bij een ander ziet gebeuren? Wat ik de laatste jaren geleerd heb en nog steeds volop aan het leren ben, is om tijdens een gesprek niet tegenover iemand te gaan zitten maar er naast. Soms letterlijk maar vaak figuurlijk. Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat als je merkt dat je met iemand in een discussie beland of dat iemand iets vol raakt, je even een stap op de plaats doet. Je niet laat verleiden om in een welles nietes discussie te belanden en koste wat het kost je gelijk wilt halen. Maar de tijd nemen om eerlijk en oprecht naar de ander te luisteren. Echt te horen wat de persoon zegt. Verder te kijken dan de situatie op dat moment.

Nu ik dit zo aan het schrijven ben, realiseer ik mij al te goed hoe ontzettend moeilijk dat is. Als ik heel eerlijk naar mijzelf kijk, vul ik namelijk snel dingen voor de ander in. Heb ik mijn mening en oordeel al klaar. Van oh die is moe, ze heeft het druk op het werk, het zal wel komen dat… zonder het echt te vragen. Ik doe allerlei aannames zonder bij de persoon te checken of het wel klopt. Soms reageert iemand zo, niet omdat zij moe is maar omdat het haar persoonlijk raakt. Wordt iemand steeds feller en harder om echt gezien te worden. Raakt het de persoon zijn persoonlijke grenzen en heeft het dus niets met een vervelende dag of vermoeidheid te maken.

Durven wij samen kwetsbaar te zijn?

De kunst is om in een felle discussie, een stevig gesprek niet in mondeling zwaardvechten te belanden. Waarbij je op den duur verwijten over en weer slingert of dat het gaat om het recht van de sterkste. Niet tegenover elkaar maar naast elkaar. Dit is vaak heel moeilijk en toch is mijn ervaring dat het je verder brengt. Dat kan alleen als er veiligheid en vertrouwen is. Durf jij je ook kwetsbaar op te stellen en de ander echt te zien en te horen wat zijn of haar perspectief is. Gewoon te luisteren en te laten weten dat je de ander echt ziet. Door ruimte te geven. Naast de persoon te gaan zitten vanuit daar jouw verhaal te delen en zo met elkaar samen op te trekken.

Niet met als doel de ander te overtuigen maar samen te ontdekken waar de verbinding zit.Waar je elkaar wel vind. Misschien bereik je elkaar niet maar je hebt elkaar wel echt gezien. Je toont respect. Je hebt de moeite genomen om naast iemand te gaan zitten. Dat begint al simpel door te benoemen wat je ziet gebeuren en vragen te stellen. Wat maakt dat je zo fel bent vandaag? Wat maakt dat het je zo raakt? Ik zie dat…. klopt dat? Het is aan de ander of hij of zij eerlijk je vragen beantwoordt. Dat die bij je op de bank komt zitten in plaats van tegenover je maar dan heb jij ieder geval geen invulling geven, geen aannames gedaan maar heb je het echt gevraagd, jij hebt benoemt wat jij waarneemt.

Super moeilijk en moedig en het kan niet in alle situaties maar echte vriendschappen, goede familiebanden die overleven die vragen wel. Misschien maak je eerst het nodige los maar iemand zei ooit tegen mij: ‘Je mag overal op terugkomen.’ Dat is ook helemaal waar. Ook in lastige gesprekken of situaties. Ik moet vaak eerst even een drempel over en wellicht is dat herkenbaar. Het liefst wordt je zelf niet gekwetst maar toch als je het openbreekt wordt je allebei een rijker mens. Een uitdaging die ik, ook al is het met klotsende oksels, elke keer weer opnieuw aan ga. Jij ook?

One Comment

Laat een reactie achter