Griep, een boek en de huisarts

“Mevrouw Bikker” klinkt er door de wachtkamer. Ik sta op en loop naar de deur die voor mij opengehouden wordt. Eenmaal in de spreekkamer wordt de reden voor mijn afspraak doorlopen, volgen er wat onderzoeken en uiteindelijk luidt de conclusie: “U heeft gelukkig geen longontsteking maar een stevige griep, die u goed moet uitzieken”. “Ben ik niet zo goed in” zeg ik met een waterig glimlachje terwijl er ondertussen een nieuwe hoestbui zich aandient. “Is het verstandig om maandag weer te gaan werken?” vraag ik. Ik was al een week ziek en er helemaal klaar mee. “Ik heb nog een heel weekend” zeg ik snel achteraan. Mijn huisarts lacht. “Je moet goed naar je lichaam luisteren en echt goed uitzieken” zegt hij. Ik knik, wens hem een fijn weekend en loop zijn spreekkamer uit.

Schapen tellen maar dan anders

Waardeloos was het woord dat door mijn hoofd schoot toen ik naar buiten liep. Ik had net ruim vier weken vakantie gehad en ik moest eigenlijk weer werken. Dat werken had ik de afgelopen week tot nu toe, voor mijn gevoel halfbakken, voornamelijk vanuit huis gedaan. Ik ben er niet zo goed in, in dat ziek zijn. Mij er echt helemaal aan over geven of ik moet letterlijk boven een emmer hangen maar anders kan je, vind ik met zakdoeken binnen handbereik en met tussenpozen best nog het nodige doen. Die griep kwam eigenlijk helemaal niet uit. Oké, ziek zijn komt nooit uit. Al voelde ik mij in de nachten waarin de ene hoestbui zich op de andere volgde en ik weer bijna de hele nacht rechtop in bed zat, uitermate zielig. Om er daarna snel ook weer om te grinniken en zelfspot overhand nam.

Er aan toegeven, er aan overgeven dat ik ziek was, dat iets niet lukt zorgden er voor dat ik verder over na ging denken. In de nachten wanneer je niet kunt slapen, kun je heel veel denken kan ik je vertellen. Van alles kwam voorbij. Eerst een soort van gemopper op mijzelf. Daarna een soort van accepteren dat het is zoals het is en daarna kwam echt alles voorbij. Mensen, gebeurtenissen, gesprekken noem het maar op. Wat, als, dan scenario’s. Allerlei gekke vergelijkingen. Had of moet ik nog iets doen, had ik iets anders moeten doen, wat komt er nog. Van positief tot iets minder positief. Soort van schapen tellen maar dan anders. In alles, los van ziek zijn, vraagt het toch om vertrouwen en overgave.

Wegbereider van Ann Voskamp

Deze zomer las ik diverse boeken en onder andere het boek ‘wegbereider’ van Ann Voskamp. Ann heeft haar eerlijke liefdesverhaal opgeschreven. Haar dromen, teleurstellingen, hoop en zielepijn. Dat je er geen controle op hebt maar alleen dat je moet leren er doorheen te wandelen. Ik volg Ann al langere tijd op Instagram en was nieuwsgierig naar dit boek en toen het in het Nederlands verscheen heb ik het gekocht en toch belande het zeker ruim anderhalf jaar op de boekenplank. Misschien juist door de ondertitel van het boek: “vind de weg naar het leven van je dromen”. Het leven van je dromen? De ondertitel irriteerde mij ergens. Net of daar een handboek voor is en toch maakte het nieuwsgierig. Steeds las ik weer een paar bladzijden en legde ik het aan de kant. Het is een boek waarop je moet kauwen. Ann zegt met heel weinig woorden heel veel en veel is ook ergens herkenbaar. Niet zozeer de situaties maar wel het verloop. Het zette mij aan het denken. Je hebt verwachtingen naar je omgeving en vooral ook naar jezelf. Dat je bijvoorbeeld niet ziek mag zijn omdat je net vakantie hebt gehad. Terwijl het gewoon pech is. Dat je denkt te weten wat mensen denken, van je vinden etc. en dus daar invulling aangeeft terwijl de werkelijkheid vaak totaal anders is. Toch ergens de grip op willen hebben in plaats van vertrouwen en overgave. Ann ontdekt het grootste liefdesverhaal waarvan ze ooit kan dromen. Ze ontdekt de liefde van God. God die haar alle hoeken en gaten van haar hart kent. Dat daar je focus op mag liggen en en het niet relevant is om jezelf met andere te vergelijken. Wat mensen van je vinden, verwachtingen die jezelf op legt of door andere laat opleggen. Hij vraagt om complete overgave, vertrouwen en communicatie. Durf te vertrouwen, te luisteren, te delen, vragen te stellen en je handen te vouwen. Iets wat ik uit het boek van Ann meeneem en mee mag oefenen. Stap voor stap. Misschien was het toch een handboek. ;-).

Mevrouw Bikker klonk er door de wachtkamer. Ik werd geroepen. Om te delen, vragen te stellen en vooral ook te vertrouwen. Wat een griep, een boek en een bezoek aan de huisarts je wel niet kan brengen!