Dat ene zetje

Afgelopen week mocht ik kamperen in Luxemburg. Op een kleine camping middenin de natuur omringt met hoge heuvels en een riviertje. Een heerlijke plek om af te koelen, te ontspannen, een spelletje te spelen en te wandelen. Het was de complete kampeerervaring. Hitte, regen, muggenbulten, duikend mijn tent in en op m’n slippers en toilettas onder mijn arm naar de douche.

Aan het eind van de week ging ik met de trein terug. Een hele ervaring en merkte aan mijzelf dat ik dat spannend vond. Vanaf Luxemburg stad ging de trein rechtstreeks naar Brussel. Onderweg werd twee keer mijn ticket gecontroleerd. In het Frans werd iets aan mij gevraagd en het scheelde dat er wat mensen voor mij zaten zodat ik begreep dat het om mijn ticket ging. Eenmaal aangekomen in Brussel bleek mijn trein richting Nederland op zijn vroegst 2,5 uur later te rijden. Dat betekende puzzelen en ondanks dat ik tegen de reis op zag, lukte dat. Kleine stapjes zei ik tegen mij zelf. Eerst maar eens in Antwerpen zien te komen. Zo vond ik uiteindelijk een stoptrein. Vanaf Antwerpen was de volgende stap. Richting Breda of Roosendaal want een rechtstreekse trein naar Rotterdam zat er nog steeds niet in. Dat werd op zijn vroegst ondertussen 3,5 uur later. Ik vond een stoptrein en met wat geluk, had deze vertraging en kon ik zo mijn aansluiting halen en zag ik nog meer van het Belgische landschap om uiteindelijk via Roosendaal in Rotterdam te belanden en zo langzaamaan steeds dichterbij huis te komen. Na een reis van 10 uur stapte ik op mijn eindbestemming uit. Het was gelukt. De spanning van tevoren, het hele stuk alleen te moeten reizen had mij niet uit het veld geslagen maar mijn nuchtere kant was boven komen drijven. Wat een zegen. In Brussel had ik een split second een wanhopig gevoel maar al snel wist ik dat dit niets op zou lossen. Paniek en angst zou mij niet thuis brengen. Een emotie die verlammend kan werken. Dus nu zit ik trots op de bank. Dat ik het gewoon is gelukt. Dat ik mij niet heb laten beperken door mijn onderbuikgevoel want hoe vaak deze ook goed zit in dit geval wist ik dat dit nu pure onzekerheid was. Ik had geen grip op de situatie. Hallo controlfreak! 🙂

Uit je comfortzone

Mijn vorige blog heeft veel reacties opgeroepen. Zowel positief als negatief en dat allemaal oké. Als het gaat om dingen in je eentje wel of niet ondernemen zijn er wat mij betreft twee opties. Of je waagt de sprong en gilt het soms inwendig uit van angst of je blijft veilig in je comfortzone aan de kant toe zitten kijken. Aan de ene kant voelt die comfortzone heel vertrouwd maar tegelijk ook soms verlammend, bang en onzeker. Blijven zitten in mijn comfortzone heb ik lang gedaan en doe ik eigenlijk regelmatig nog steeds. Ik geniet er ergens ook van. Daar is natuurlijk niets mis mee als je er tevreden mee bent maar niet als je erin blijft zitten vanuit angst en onzekerheid en daardoor steeds de vertrouwde weg blijft volgen en eigenlijk niet echt in beweging komt. Dat zorgde bij mij voor een vorm van onrust. Het knaagde.

Duwtje van boven

Afgelopen mei besloot ik om niet mee te gaan met een reis. Een reis die in een bepaald opzicht volledig in mijn comfortzone lag. Een reis waar ik mee zou gaan als reisleider. Waar ik wist wat mijn rol zou zijn en waar ik mij ergens ook heel prettig in zou voelen. Het was super vertrouwd. Door uiteindelijk niet mee te gaan kwam Luxemburg op mijn pad en moest ik uit mijn comfortzone stappen door alleen te gaan reizen. Door iets te gaan doen wat ik super spannend vond en rationeel eenvoudig kon relativeren maar mijn onderbuikgevoel van angst, spanning stak veelvuldig de kop op. Door iets niet te doen werd ik uitgedaagd om iets nieuws te doen. Ik ben dankbaar dat het op mijn pad is gekomen en ik zie het ook als zetje van boven. Als christen geloof ik dat dit een duwtje van God is geweest. Een duwtje van doe het maar. Stap maar uit je comfortzone. Je kunt het makkelijk. Ik ben erbij en door deze stap te durven zetten staat ook alweer het volgende gepland. Alleen met een groepsreis mee.

Eenzaamheid, je kunt er in blijven hangen of je kunt er iets mee doen. Proberen je grootste angsten aan te kijken en het glas halfvol te zien. Vertrouwen te hebben in je eigen kunnen. Trots te zijn op wie je bent en wat je kunt. Niet eenvoudig maar wel verrijkend. Iets wat bij mij met een hoop vallen en opstaan gepaard gaat. Herkenbaar? Welke uitdaging ga jij de komende tijd aan? Uit welke comfortabel positie zou jij willen stappen?

“What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?”

Erin Hanson