Wie zie jij echt? De kracht van woorden en echte gesprekken

De afgelopen week begon ik meerdere keren aan een blog, maar telkens stopte ik na één alinea. “Dit is het niet,” dacht ik. Of: “Het pakt niet goed uit.” Het was alsof de juiste woorden zich verstopten. Later teruglezen hielp ook niet altijd: soms klonk het zwaarder dan bedoeld, soms te kort door de bocht. Dus belandden de concepten in mijn digitale prullenbak.

Geschreven woorden kunnen hard of helend zijn

Het vinden van de juiste woorden is soms lastig. Zeker als het geschreven is. Je hoort geen stem, je ziet geen gezicht. Dan kan al snel iets verkeerd geïnterpreteerd worden – in zowel positieve als negatieve zin.

Laatst schreef ik een kaartje voor iemand die ziek is en niet meer beter gaat worden. Het voelde vreemd om ‘beterschap” te schrijven. Maar wat zet je dan op een kaart, als je iemand niet zo goed kent en toch iets wilt meegeven? Alleen al laten weten dat je aan diegene denkt, is soms al genoeg.

Het echte gesprek vraagt om oprechte aandacht

In gesprekken geldt eigenlijk hetzelfde. Onlangs was ik met een groep op vakantie. Ik kende twee mensen al beter, de rest nog niet. Het is altijd leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, te leren kennen en hun verhalen te horen.

Wat me opviel: iedereen reageert vanuit vanuit zijn of haar eigen bubbel – gevormd door levenservaring, karakter, normen en waarden. Juist daarom is het zo waardevol om echt te luisteren. Niet meteen je mening klaar hebben. Geen oordeel maar ruimte geven. Soms doet de overtuiging waarmee je iets zegt onbedoeld pijn. Daar ben je je niet altijd van bewust.

Wat ik zelf probeer, is een oprechte houding. Nieuwsgierigheid naar iemands verhaal. Niet meteen overnemen met: “Oh ja, dat had ik ook!” of “Komt wel goed.” Nee – gewoon luisteren. Ruimte maken.

Als iemand iets persoonlijks deelt, is het een teken van vertrouwen. Daar moeten wij kostbaar mee omgaan. Door vragen te stellen. Te spiegelen als daar ruimte voor is. En iemand zijn eigen weg te laten ontdekken. Ik heb het hier niet over de koetjes en kalfjes maar over echte gesprekken. De lange tafelgesprekken. Waarin je openstelt en echt gezien wordt.

Je mag altijd op dingen terugkomen

Woorden zijn snel geschreven. Een mening is zo gevormd. Iemand zei ooit tegen mij: “Je mag altijd op dingen terugkomen”. Dat is iets wat ik mij altijd voor houd. Als ik te snel heb gereageerd, probeer ik het op te pakken: een appje te sturen, te bellen, sorry te zeggen of checken: “Heb ik je gekwetst?” Dat mag ook andersom. En natuurlijk geldt het ook positief. Iemand een compliment geven, iets moois uitspreken, bewondering tonen. Kleine dingen die groot kunnen voelen.

Wie wil jij vandaag raken met je woorden?

Als je vandaag iemand wil laten weten dat je hem of haar echt ziet, graag eens een fijn ‘lang tafelgesprek’ wilt voeren, misschien op iets wilt terugkomen wie zou je dan benaderen? Waar wacht je nog op. Stuur een kaartje, spreek een spraakbericht in of nodig iemand uit voor een maaltijd. Doe je mee?