Geloof, zweet en af en toe tranen

Maaike, lukt het? Ik sta op een crosstrainer te zweten en ik zie de seconden weg tikken en de weerstand op het apparaat toenemen. Ik sta in een fitnessruimte. Ik geef een knikje en zeg enigszins buiten adem dat mijn conditie ver te zoeken is. Ik ben blij als de twintig minuten van de crosstrainer erop zitten. Ik heb toch liever de fiets, de loopband of de roeimachine. Misschien heeft hij het daarom wel in mijn sportprogramma gezet, denk ik al zwetend. Ik loop naar het volgende apparaat. Ik ga zitten, steek mijn pasje erin en ik zie de teller oplopen naar 90 kilo. Ik zet mijn voeten tegen de plaat van de leg press. Ik druk de plaat weg en draai mijn serie van 3 x 15. De trainer loopt op mij af en zegt: “Je bent echt veel sterker dan jezelf denkt, ik heb daarom het gewicht hoger gezet.” Ik zwijg want vorige week was het nog 80 kilo en voordat ik het weet staat er volgende week 100 kilo op de teller.

Ondertussen laat ik zijn opmerking bij mij binnen dringen en loop naar het volgende apparaat. Recht tegenover staat een spiegel dus ik kan niet om mijzelf heen. Ik stop mijn pasje in het apparaat en zie wederom een hoger aantal kilo’s dan de week er voor.

Geloof in jezelf

Ik ben dus blijkbaar sterker dan ik van mijzelf denk. Ik heb meer in mijn mars. Niet alleen fysiek want als ik heel eerlijk ben kan ik deze lijn ook doortrekken op meerdere vlakken. Temper ik verwachtingen bij mijzelf als ik ergens voor wil gaan of verantwoordelijk voor ben. Om teleurstelling te voorkomen of om mijn onzekerheid te verbloemen. Helemaal als ik iets al een poos niet gedaan heb. Kan ik het nog wel en val ik niet door de mand zijn dan zo een paar gedachten die voorbij komen. Ik weet dat ik daar niet de enige in ben. In jezelf kleiner maken dan je bent. Niet geloven in eigen kunnen. Stel je voor dat je arrogant overkomt maar is het eigenlijk wel arrogantie? Is het niet gewoon zeker zijn van je eigen kunnen? Trots zijn op wat je kunt, waar je hard voor traint, werkt of gestudeerd hebt. Een talent die je bezit en mag inzetten? Geloven in jezelf, kan jij het? Ik soms wel en soms ook echt niet.

Accepteer je het compliment of wuif je het weg?

Wanneer ik een compliment van iemand krijg, heb ik echt moeten leren om dank je wel te zeggen en het aan te nemen. Ik had er namelijk een handje van, soms nog steeds, om er dan automatisch een maar achter te plaatsen en daarmee het goed bedoelde compliment onderuit te schoffelen. Bijvoorbeeld het compliment van de trainer. In mijn hoofd popt gelijk al kijkend in de spiegel, de reactie op maar ik ben wel te zwaar. Iemand zegt wat heb je een mooie reel op Instagram gemaakt. In mijn hoofd popt gelijk op wat nog beter had gekund. Ik probeer die stemmetjes naar de achtergrond te duwen en bewust en echt gemeend dank je wel te zeggen! Het gewoon echt binnen te laten komen en alle ja maars te parkeren. Het compliment niet weg te poetsen maar echt aan te nemen. Herkenbaar? Als ik hier wel eens met vriendinnen over praat dan herkennen wij het allemaal. Allemaal op een verschillende manier maar de kern is hetzelfde we vinden het lastig om een compliment te accepteren en gewoon oprecht trots te zijn in wat we doen, mogen betekenen voor een ander en ga zo maar door.

Het zit hem in de kleine stapjes met soms wat tranen

Leuk zo’n clubje van herkenning en we lachen erom. Samen concluderen wij hoe suf het eigenlijk is. Hoe ontzettend onnozel maar ja hoe geef je je zelf de ruimte om het gewoon te accepteren? Misschien denk je wel bij het lezen van deze blog waar heeft ze het over. Wat een onzin. Accepteer het gewoon, neem het aan, wees niet onzeker en wees er dankbaar voor en trots op. Wauw! Wat heerlijk dat jij dat kunt! En dat bedoel ik absoluut niet cynisch.

Als je het nog niet (altijd) kunt zoals ik. Dan helpt het mij om het allemaal wat simpeler te maken. Het zit hem voor mij in de kleine stapjes. In de lat iets lager leggen. Geloven in eigen kunnen. Er gewoon voor durven gaan en soms dan maar met wat tranen. In het durven hebben van verwachtingen want dan ben je echt niet gelijk arrogant. In het durven zeggen dat je iets kunt. Dat je dan af en toe hard op je plaat gaat en het soms even pijn doet, dat hoort er gewoon bij. Je hoeft je daarom niet onnodig klein te maken en is het durven accepteren dat mensen iets anders in je zien wat jezelf niet ziet. Tot dat het wordt benoemt en dan mag je het gewoon zonder allerlei tegen reacties aannemen en accepteren en denken ja hij of zij heeft nog gelijk ook. Dank je wel!